سفرزی

مرا سفر به کجا می‌برد؟
کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت‌های نرم فراغت
گشوده خواهد شد؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش…

”سهراب سپهری”

می‌توان چنین تعبیر کرد:
سفر در تکاپوی حیات بودن، به بلوغ رسیدن و در آخر آرامش یافتن است.
گاهی آواز یک رهگذر، لبخند یک کودک، بوییدن یک گل، “صدای پای آب” یا خواندن بیتی از یک شعر حال آدم را خوب می‌کند تا سیر کند فراسوی بودن.
در “سفر زی” هر آنچه که سفر زندگی مان را پربارتر می‌کند با هم به اشتراک می‌گذاریم.

“آیدا دانشمند جهرمی”

۳۱ شهریور ۱۳۹۵