شب هوا سرد بود و صبح سرد و سپید.
بارش برف در تهران، در میان روزهای غبارآلود و پر دود چیزی کمتر از معجزه نبود.
درخت ها پر برف،کوچه ها سفید و بچه ها خوشحال از تعطیلی مدارس، اینبار نه به خاطر حال بد هوا بلکه به شوق برف بازی و پرت کردن گلوله برفی حتی به رهگذرانی که دل نگران دیر رسیدن سر کار بودند.
نگران بودند چون رسم خیابان های تهران است که با باد و باران و برف همیشه غافلگیر شوند و راه عبور را به پیاده و سواره ببندند.
با این حال، سُر خوردن توی پیاده رو ها و ترس از زمین خوردن هم حس و حال خودش را داشت.
راستی، خوشحالی گنجشک هایی که رد‌‌پای کوچشان را می‌شد تا پای‌خرده نان‌های اطراف درختان کاج دنبال کرد،دیدنی و لذت بخش بود.
